Το έλλειμμα ανάπτυξης και η ανάγκη συνεννόησης

του Κώστα Καραμανλή
Βουλευτή Σερρών
Τομεάρχη Υποδομών και Μεταφορών Νέας Δημοκρατίας

Η αναμενόμενη ανάπτυξη – την οποία όλοι περιμένουμε αλλά ακόμα δεν βλέπουμε να συντελείται – προβλέπεται αναιμική και υποτονική. Κι αυτό θα οφείλεται κυρίως στην έλλειψη επενδύσεων.

Το επενδυτικό έλλειμμα στην Ελλάδα υπολογίζεται σε ετήσια βάση στα 15 δις ευρώ. Το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) στη χώρα μας παραμένει χαμηλό, ενώ – σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη της PriceWaterhouseCoopers – οι επενδυτικές μας ανάγκες, προκειμένου να μπορέσει να αναπτυχθεί η ελληνική οικονομία με υγιή και διατηρήσιμο ρυθμό, ανέρχονται στα 270 δις ευρώ για την επόμενη 5ετία!

Αν στα παραπάνω προσθέσουμε: α) τη φορολογική επιδρομή της κυβέρνησης, β) την αρνητική αποταμίευση, γ) το οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα, δ) την πληγή του «brain drain» και ε) την ανεπαρκή τραπεζική πίστωση, η πιθανότητα να δούμε αυτήν την πολυπόθητη υγιή και διατηρήσιμη ανάπτυξη αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός.

Σε ένα κλίμα, λοιπόν, όπου το ΠΔΕ δεν καλύπτει τις επενδυτικές ανάγκες της χώρας και τα ελληνικά κεφάλαια δεν επαρκούν για να μπει η χώρα σε τροχιά ανάπτυξης, η σημασία της προσέλκυσης ξένων άμεσων επενδύσεων – που διαχρονικά υπήρξαν χαμηλές στην Ελλάδα – αυξάνεται.

Με ένα ΑΕΠ που την εξαετία 2010-2016 μειώθηκε κατά 22%, την ανεργία στο 24%, τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια (NPLs) να είναι μακρά πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, και τη διαρροή καταθέσεων των 120 δις ευρώ πριν την επιβολή των capital controls, η ελληνική οικονομία χρειάζεται άμεσα ριζικά μέτρα, προκειμένου να αναστραφεί το ζοφερό αυτό κλίμα.

Το πολιτικό σύστημα της χώρας πρέπει να αντιληφθεί πως ήρθε η ώρα της συναίνεσης, ώστε να μπορέσουμε να οικοδομήσουμε ένα νέο πλέγμα οικονομικών πολιτικών, με κεντρικό στόχο τη διευκόλυνση και επιτάχυνση της ανάπτυξης. Μια συναίνεση, που δυστυχώς, στην παρούσα πολιτική συγκυρία κρίνεται ως εξαιρετικά φιλόδοξη.

Το πρώτο – και ίσως το κυριότερο – ζητούμενο είναι η ύπαρξη εμπιστοσύνης των επενδυτών προς τη χώρα μας. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, χρειάζεται να γίνουν πολλά βήματα. Ως πιο εμβληματικά, όμως, κρίνονται τα ακόλουθα:

1. Άμεση λύση στο μεγάλο ζήτημα των μη εξυπηρετούμενων δανείων.

2. Αλλαγή της αρχιτεκτονικής, πάνω στην οποία έχει οικοδομηθεί το τραπεζικό μας σύστημα.

3. Βελτίωση της εμπιστοσύνης στις πολιτικές διαδικασίες και τους θεσμούς.

4. Επενδύσεις σε μεγάλα project, ιδίως του κλάδου των υποδομών.

5. Χαμηλή – αλλά το πιο σημαντικό – σταθερή φορολογία.

Καλό είναι κάποια στιγμή να γίνει αντιληπτό είναι πως πρέπει κάποτε να σταματάμε την προσπάθεια να… ανακαλύπτουμε τον τροχό στην Ελλάδα. Τα παραπάνω βήματα αποτελούν απαραίτητη προϋπόθεση για να γυρίσουμε σελίδα.

Η υπερφορολόγηση και το έλλειμα επενδύσεων απειλούν να καθηλώσουν τη χώρα μας σε ρυθμούς υποτονικής ανάπτυξης.

Χρειαζόμαστε, λοιπόν, άμεσα ένα νέο ξεκίνημα εμβληματικών επενδύσεων, σε έργα που θα φέρουν πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα, όπως για παράδειγμα αυτό του Ελληνικού.

Η χώρα μας διαθέτει συγκριτικά πλεονεκτήματα, τα οποία οφείλουμε να εκμεταλλευτούμε. Ο τουρισμός, ο αγροδιατροφικός τομέας, η ναυτιλία και η βιομηχανία των συνδυασμένων μεταφορών αποτελούν πτυχές της ελληνικής οικονομικής δραστηριότητας, που μπορούν να δώσουν ώθηση στην ελληνική οικονομία. Αποτελούν τομείς, που μπορούν να φέρουν επενδύσεις και να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας.

Αυτό, επομένως, που θα πρέπει να γίνει αντιληπτό είναι πως οι καιροί επιτάσσουν από τον πολιτικό και επιχειρηματικό κόσμο να εκπονήσει ένα μακροπρόθεσμο εθνικό σχέδιο με όραμα, με στόχους και – κυρίως – με συναίνεση.

Ολόκληρο το τεύχος μπορείτε να το διαβάσετε εδώ