Άρθρο του Κώστα Καραμανλή στα Οικονομικά Χρονικά
Η ώρα της εξόδου από τα μνημόνια, ώρα για συναινέσεις;
Του Κώστα Καραμανλή
Βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας
Τον Αύγουστο δεν τελειώνει το μνημόνιο. Αυτό δεν το λέει η Ν.Δ. Αυτό το λέει ο κ. Κοστέλο. Αυτό που τελειώνει τον Αύγουστο είναι το πρόγραμμα χρηματοδότησης. Για να το πούμε πιο απλά αντί για μέτρα με λεφτά θα έχουμε μέτρα χωρίς λεφτά.
Η χώρα έχει βαριές δεσμεύσεις για την περίοδο 2018-22. Αυτό συνιστά συνέχιση του Μνημονίου. Είναι ένα καθεστώς αυστηρής επιτήρησης και δεν έχει καμία σχέση με αυτό που συνέβη στην Πορτογαλία στην Κύπρο ή την Ιρλανδία.
Με αυτά τα δεδομένα πρέπει να δούμε ποια είναι τα σενάρια της επόμενης ημέρα για την Ελλάδα. Τα ενδεχόμενα είναι τρία:
– υποτροπή
– στασιμότητα ή
– εκτίναξη.
Το σενάριο της υποτροπής, είναι υπαρκτό γιατί ακόμα και αν βγούμε στις αγορές με ένα υψηλό επιτόκιο το διεθνές περιβάλλον είναι ασταθές.
Τι θα γίνει στην Ιταλία, ποιες ακριβώς είναι οι συνέπειες του Brexit για τον προϋπολογισμό της Ε.Ε. και τι θα γίνει στην περίπτωση μιας εμπόλεμης σύρραξης με την ΗΠΑ και το Ιράν, δηλαδή τι συνέπειες θα έχει αυτό στην τιμή του δολαρίου και στα επιτόκια των κεντρικών τραπεζών.
Το σενάριο της στασιμότητας ή της στασιμοχρεοκοπίας το ζούμε όλοι σήμερα. Ακόμα και η μελέτη τη PWC μιλάει για ένα επενδυτικό κενό που υπάρχει στη χώρα γύρω στα 15 δις. ευρώ. Αν σε αυτό προσθέσουμε τη φορολογική επιδρομή της κυβέρνησης το οξύτατο δημογραφικό, την αρνητική αποταμίευση, την πληγή του brain drain και τη συνέχιση των capital controls, η χώρα μας δε θα έχει καμία οικονομική εκτίναξη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του 2018 λέει ότι θα έχουμε μεγαλύτερα περιθώρια δημοσιονομικής χαλάρωσης. Ο πιο επαναστατικός ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ του 2015 λέει ότι θα έχουμε καθαρή έξοδο και με αυτό συνεπάγεται ότι θα έχουμε αυξήσεις μισθών αυξήσεις συντάξεων και όλα τα καλά. Γατί ακόμα και αν ο ΣΥΡΙΖΑ του 2018 δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ του 2015 ακόμα και αν έχει περάσει από την αντιμνημονιακή ρητορική σε μια αντιδεξιά ρητορική δεν πείθει κανένα ούτε στην Ελλάδα, ούτε στο εξωτερικό ότι πιστεύει βαθιά στις μεταρρυθμίσεις.
Μιλάμε για συναίνεση όταν για συναίνεση μεταξύ πολιτικών κομμάτων ή κοινωνικών φορέων στο μυαλό μας έρχεται ένα συγκεκριμένο παράδειγμα. Αυτό της Γερμανίας του ΄90. Τότε που ο Economist χαρακτήριζε τη χώρα αυτή, σαν τον μεγάλο ασθενή της Ευρώπης. Τότε στη Γερμανία ο σοσιαλδημοκράτης Σρέντερ ξεκίνησε μεταρρυθμίσεις με τους πράσινους την εποχή εκείνη όπως η φιλελευθεροποίηση της αγοράς εργασίας που εκτόξευσαν την ανταγωνιστικότητα της αγοράς της Γερμανίας και μείωσαν την ανεργία Η κ. Μέρκελ συνέχισε αυτές τις μεταρρυθμίσεις και τις διεύρυνε.
Μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο στην Ελλάδα; Η απάντηση είναι αρνητική. Πιστεύω βαθιά στη συνεννόηση και η ΝΔ το έχει κάνει πράξη τόσο το 1974 όσο και το 1989. Όμως σε ποια συναίνεση μπορούμε να ελπίζουμε; Με το ΣΥΡΙΖΑ του «ή εμείς ή εσείς», το ΣΥΡΙΖΑ του δημοψηφίσματος του 2015, με το ΣΥΡΙΖΑ που ακόμα και σήμερα προσπαθεί να καταδικάσει δυο πρώην πρωθυπουργούς, έναν πρώην αντιπρόεδρο και εφτά υπουργούς χωρίς επαρκή στοιχεία Αυτό είναι το κόμμα το οποίο επιζητά τη συναίνεση ή το διχασμό; Σε μια χώρα όταν το πολιτικό σύστημα τσακώνεται διαρκώς με το παρελθόν και το παρόν για το παρελθόν και το παρόν τότε χάνει το μέλλον.
Καλό θα είναι κάποτε να συζητήσουμε σοβαρά όχι μόνο ο πολιτικός κόσμος αλλά και οι υπόλοιποι κοινωνικοί φορείς τις πραγματικές αλλαγές που χρειαζόμαστε. Σίγουρα πρέπει να εκμεταλλευτούμε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα, να αλλάξουμε το παραγωγικό μοντέλο της χώρας.
Να μην βασίζεται στην κατανάλωση. Πρέπει να δούμε ποια είναι αυτά τα πλεονεκτήματα. Είναι ο τουρισμός, είναι η ναυτιλία είναι τα logistics είναι οι εξαγωγές. Όμως πριν πάμε εκεί καλό είναι να έχουμε μερικά ερωτήματα.
Θα γίνεται ο σχεδιασμός των κοινωνικών δαπανών με γνώμονα το δημογραφικό; Ποιες είναι οι επενδύσεις που θα γίνουν στην παιδεία, θα συμφωνήσουμε στα ιδιωτικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα, είναι αναγκαία η αναδιάταξη της δημόσιας διοίκησης; Συμφωνούμε στη μείωση των φόρων;
Σε αυτά τα ζητήματα θα πρέπει να δούμε αν μπορούμε να συμφωνήσουμε ή όχι. Το ιδανικό περιβάλλον για την Ελλάδα μετά τις εκλογές είναι από τη μια να έχουμε μια κυβέρνηση με σχέδιο, ικανότητα και ειλικρινή πίστη στις μεταρρυθμίσεις και από την άλλη να έχουμε μια αντιπολίτευση που ασφαλώς δεν είναι υποχρεωμένη να συμφωνεί σε όλα. Συνεννόηση δεν σημαίνει συγκυβέρνηση. Ελπίζω ο ΣΥΡΙΖΑ και με την κυβερνητική του εμπειρία όταν θα είναι αντιπολίτευση να έχει τη στιγμή εκείνη επίγνωση της πραγματικότητας και στοιχειώδη αυτοσυγκράτηση που δεν είχε επιδείξει ως αντιπολίτευση.
