Οι Έλληνες ζήσαμε τις τελευταίες δεκαετίες θεωρώντας κάποια πράγματα δεδομένα. Ιδίως όσοι σήμερα βρισκόμαστε λίγο πριν τα 40 και οι ακόμα νεότεροι, μεγαλώσαμε με αυτές τις βεβαιότητες: Ότι η ευρωπαϊκή θέση της χώρας μας, μεγάλη πολιτική παρακαταθήκη του Κωνσταντίνου Καραμανλή, δεν πρόκειται ποτέ να κινδυνεύσει. Ότι η ζωή μας θα γίνεται όλο και καλύτερη και, νομοτελειακά, κάθε γενιά θα προοδεύει περισσότερο από την προηγούμενη. Ότι όσα λάθη κι αν γίνονται από τις κυβερνήσεις μας –και έγιναν πολλά, όλα αυτά τα χρόνια- οι επιπτώσεις τους πάντα θα μετριάζονται από την ισότιμη συμμετοχή της Ελλάδας στην ενωμένη Ευρώπη.

Σήμερα, ωστόσο, βλέπουμε όσα θεωρούσαμε «σταθερές» να καταρρέουν και πίσω από αυτά να προβάλουν όσα μέχρι χτες θεωρούσαμε αδιανόητα. Η ζωή δυσκολεύει, μέρα με τη μέρα, για όλους. Κόποι δεκαετιών κινδυνεύουν να εξανεμιστούν. Η ανασφάλεια πνίγει τον Έλληνα. Και η θέση μας στην Ευρώπη, πλέον αμφισβητείται τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό της χώρας.

Μετά από δύο χρόνια συνεχούς ενασχόλησης της Ευρώπης με το «ελληνικό πρόβλημα», οι ευρωπαϊκές μας συμμαχίες δοκιμάζουν τις αντοχές τους ενώ το πρόβλημα είναι οξύτερο από πριν. Αντίστοιχα, στο εσωτερικό ενισχύονται οι δυνάμεις που πολιτεύονται αντί-ευρωπαϊκά -είτε ξεκάθαρα είτε συγκεκαλυμμένα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Όσο και αν στα λόγια δηλώνει πίστη στην ευρωπαϊκή μας συμμετοχή, το πρόγραμμά του, πέρα από τις όποιες συνέπειες από τη μονομερή καταγγελία του μνημονίου, αντίκειται ευθέως στο ευρωπαϊκό κεκτημένο. Μόνο στο περιθώριο της Ευρώπης θα μπορούσαν να οδηγήσουν προτάσεις περί εθνικοποιήσεων, κλεισίματος των αγορών και γενικότερα μία πολιτική σχεδόν πρωτόγονου κρατισμού.

Η πραγματικότητα που πρέπει επιτέλους να αντιμετωπίσουμε –ξεκινώντας από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου- είναι ιδιαίτερα σύνθετη και δύσκολη. Η δημοσιονομική κρίση εξελίχθηκε σε οικονομική και, στη συνέχεια, σε πολιτική κρίση και απειλεί σήμερα να αποκτήσει και εθνικές διαστάσεις. Ο μόνος ασφαλής τρόπος να αποφύγουμε οδυνηρές περιπέτειες είναι να εξασφαλίσουμε την ενδυνάμωση των δεσμών μας με τον πυρήνα της Ευρώπης. Για να το πετύχουμε, χρειαζόμαστε ενότητα και όραμα.

Η πολυτάραχη ελληνική ιστορία διδάσκει και στέκεται οδηγός μας. Ένα μεγάλο δίδαγμα είναι ότι πάντοτε στο παρελθόν οι εθνικές κρίσεις ήταν απόρροια εσωτερικού διχασμού. Σήμερα, λοιπόν, είναι ανάγκη να μείνουμε ενωμένοι και να αποφύγουμε επιζήμιες αντιπαραθέσεις. Το εθνικό σκάφος κλυδωνίζεται και ένα ναυάγιο δεν θα κάνει διακρίσεις ανάμεσα στους ψηφοφόρους των κομμάτων. Στον «Τιτανικό» πνίγηκαν οι επιβάτες και της πρώτης και της οικονομικής θέσης. Για την έξοδο από τη σημερινή κρίση κανείς δεν περισσεύει και η συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να τα καταφέρουμε. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να διαφωνούμε πολιτικά και να αγωνιζόμαστε για τις ιδέες μας. Σημαίνει, ωστόσο, ότι αναγνωρίζουμε πως αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν και πως η σωτηρία της πατρίδας είναι το υπέρτατο χρέος. Όλων μας.

Η μάχη για καλύτερους όρους δανειοδότησης από τους εταίρους μας δεν μπορεί να δίνεται στο εσωτερικό. Πρέπει ενωμένοι να τους διεκδικήσουμε στο εξωτερικό. Χωρίς να θέτουμε σε κίνδυνο τη θέση της χώρας μας στην Ευρώπη –δηλαδή τις θυσίες των πατεράδων μας και το μέλλον των παιδιών μας. Αλλά και πέρα από τη δανειοδότηση, θα πρέπει ως οργανωμένη κοινωνία να συμφωνήσουμε σε ένα αναπτυξιακό όραμα που θα αντιμετωπίζει το πρόβλημα στη ρίζα του: νέο κράτος, νέα οικονομία και νέα νοοτροπία. Σήμερα, έχουμε κατακλυστεί από παραληρηματικές κραυγές και συναισθηματικά εκβιαστικές καταγγελίες. Η δυναμική Ελλάδα της εξωστρέφειας, της καινοτομίας, της αξιοκρατίας βρίσκεται σε απόγνωση και φυλλορροεί. Ήρθε η ώρα οι πολιτικοί να κάνουν το χρέος τους απέναντί της, δίνοντας προοπτική σε όλο τον ελληνικό λαό.

Η ιστορία, μας διδάσκει και κάτι ακόμα: Ο άνθρωπος που πριν από 33 χρόνια υπέγραψε την ένταξη της Ελλάδας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες ολοκληρώνοντας έτσι ένα προσωπικό του όραμα, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ξεκίνησε αυτόν τον μακρύ δρόμο του από ένα μικρό χωριό, την Πρώτη Σερρών. Ήταν ένα «χωριατόπαιδο». Αν ένας Έλληνας που ξεκίνησε από το χωριό του κατάφερε να βάλει την Ελλάδα στην Ευρώπη, είναι βέβαιο ότι όλοι εμείς μαζί, μπορούμε να την κρατήσουμε. Αρκεί να πάρουμε απόφαση ότι πρέπει να δώσουμε μάχη για να κρατήσουμε όσα θεωρούσαμε δεδομένα και να απελευθερώσουμε τις δημιουργικές δυνάμεις μας.

Δείτε το εδώ σε pdf